یادم باشد که یک شنبه، بیمارستان فارابی، متی و خاله، اس ام اس ای که دلم را لرزاند و آخرین حرف ها، یادم نرود...

بعد از چند روز این نوشته های نخونده، خونده شد.آدم وقتی نمی خونه تنبل میشه و بعدشم همش زیاد میشه روی همدیگه...
توییتر شاید اعتیاد نیاره، اما دیگه حداقل معتاد میشی دیگه کم ِ کم.یعنی به خاطر نوشته های کوتاهش که خوندنشون 15 ثانیه هم وقت نمی گیره.اما هی به صفحه ت نگاه می کنی شاید که کسی چیزی بنویسه یا جوابت رو داده باشه.محض اطلاع، من 2 ساعت هم نیست که عضو توییتر شدم...

پ.ن: نوشتنم نمیاد.روزی هزار تا چیز رد میشه از ذهنم که می خوام بنویسم و نمیشه و نمی تونم و جون میدم...هیچیم نیست.و همین عذابم میده.نه خوبم و نه بد...گمم به گمانم...

سنگ، سنگ بزرگیه...آدم رو می ترسونه بعضی وقت ها.فقط یادم میاد که پدر دوستم یه شرکت صادرات داشت که بعد از یک بار صادر کردن، دیگه حوصله ی سر و کله زدن با مردم رو نداشت.دفعه ی قبل به خاطر عوض شدن رییس گمرک تا اومدن رییس بعدی و جا افتادنش،جنسشون موندش 3 ماه توی گمرک.من گیر دادم به راه انداختن دوباره ش و حالا شروع شد.دنبال وام رفتیم.وام کمی به ما میدن.صد هزار دلار...برای صادرات پولی نیست.اما پول زیادیه و فکر اینکه اگه یه وقت حتی یه ماشین یه بلایی سرش بیاد...
اما من هیچ دلم نمی خواد عادی باشم.مثه هزار هزار آدم دیگه...دلم نمی خواد یه روزی بچه م حسرت چیزی رو بخوره.دلم نمی خواد که بخوام به کسی کمک کنم و نتونم...
حالا دنبال قیمت روغن و وام و قرارداد و هزار تا کوفت و زهرمار دیگه.اما باید یادم باشه غرق نشم.نمی خوام یهو بپرم وسط همه ی این ها.آروم...آروم...آروم...
مامان ناراحته که من درس نمی خونم.مامان و خیلیای دیگه فکر می کنن این درس خوندنه که شعور میاره.اما نمی دونن این توی محیط بودنه که آدم رو با شعور می کنه.نه صرف درس خوندن.این محیط دانشگاهه که باعث رشد آدم میشه.نه خوندن یه سری کتاب توی خونه...
من دنبال یه جا برای شروعم.هنوزم مطمئن نیستم که سوراخ دعام رو پیدا کرده باشم.اما میرم جلو.تا جایی که ببینم که اشتباه کردم یا نه.بعضی آدما برای بعضی کارها ساخته نشدن.اما اینو تا نری جلو نمی تونی بفهمی که آدمش هستی یا نه!

پ.ن: نمی دونم این شب شعر رو که جدیدا افتاده توی موبایل ها شنیدید یا نه.محکمه... اما شنیدنش اکیدا توصیه میشه.اگه حوصله داشتم آپلودش می کنم بعدا...