امتحان فاینال زبان رو دادم.پر تقلب.استاد هیچ کاری با هیچ کس نداشت...
وسط راه خونه رفتم خون دادم.یه خانومه بود که هیچ وقت ندیده بودمش اونجا.تازه کار بود.اصلا به جز بعضی ها،اونجا همیشه پُر ِ انترن ه.کم خون ندادم.ولی این بار که سوزن رو کرد توی دستم هیچی خون نمیومد.خدا می دونه سوزن رو کجا کرده بودش.پوست.گوشت.استخون.بعدش هی این سوزن رو توی دست من تکون می داد،یه ذره خون میومد،بعدش نمیومد.گفتم نبض ندارم؟فکر کردم شاید الان بگه خون نداری.گفت خون نمیاد تو سوزن.بعد 5 دیقه تلاش،اونقدر شوزن رو کرد توی دستم تا بالاخره یه منبع خون پیدا کرد.فک کنم رگ آئورتم بود که پیداش کرد،از بس که این سوزنه بلند و کلفته.
آخرش بیچاره هی گفت ببخشید اذیت شدین.گفتم اشکالی نداره.بعدش فکر کردم چند نفر مثل من به اشتباه یه نفر لبخند میزنن.بعدش اصلا نفهمیدم کار درستیه یا نه.که به همچین کسی چیزی نگی.نه فقط اون خانومه،کلا رو میگم.اینکه وقتی طرف اشتباه کرد،هیچی نگی و بخندی.بدبختی اینه که همه پر رو میشن.دفعه ی بعد،با اعتماد به نفس بیشتر سر یکی همون بلا رو میاره...
اصلا رفتم خون بدم پاید یه خرده بی حال بشم.ولی دقیقا وقتی از اونجا اومدم بیرون،به این نتیجه رسیدم که از این هیکل 85 کیلویی،450 سی سی کم بشه،هیچ اتفاق خاصی نمی افته...
شاید فردا رفتم همایش مناسب سازی محیط شهری برای معلولان.قراره سران تشریف بیارن.از امروز 10 صبح سالن رو بسته بودن که بگردن برای فردا صبح.نمی دونم برم یا نه.نمی دونم دیدن رئیس دولت فخیمه (شاید!!! به دلایل امنیتی نگفتن کی میخواد بیاد!!!) از نزدیک سخته یا امکان ناپذیر.حس می کنم آدم خوبیه.ولی خوب صرف آدم خوب بودن واسه ریاست جمهوری خوب نیست.باید شرط ... .... رو اضافه کنن به شرایط رئیس جمهور...

پ.ن: تو بگو خر...ولی دست خودم نیست...انگار عادت شده برام این نزدیک شدن و سوختن از این حرارت...انگار شده یه جزئی از زندگی.یه تیکه که وقتی سوخته،به خودت میگی که من دیگه عمرا نزدیک نمیشم...ولی همین که جای زخم خوب شد،همین که دوباره چشمت به اون آتیش افتاد...دوباره قلبت شروع می کنه به تپیدن و دلت شروع می کنه به ریختن و همه چیز از اول...تو بگو خر...