دیروز مامان اومد،بهم گفت برو یه بیلی چیزی بردار، این برف های جلوی خونه رو که یخ زده بزن بشکون.گفتم بیل نمی خواد که.آب می گیرم روش،خودش آب میشه.فقط حیف که پارکینگ آب گرم نداره.فوقش یه قابلمه آب جوش می برم می ریزم،همش آب میشه.
تا اینکه امروز من یادم افتاد 26 ام امتحان دارم و هنوز کتابشو ندارم و نمی دونم اصلا قضیه اش چیه.گفتم برم کتابم رو بخرم سر صبحی.اومدم در پایین رو که باز کردم دیدم جلوی در یخ زده.برداشتم شلنگ رو آوردم،آب رو باز کردم.حالا چی؟آب یخ...گرفتم روی این یخ ها.دقیقا همونجوری که اون قطره آبه سنگ رو سوراخ کرده بود،آب شلنگ هم یخ رو سوراخ می کرد.چند نفر جلو خونه بغلی ایستاده بودن.بلند بلند می گفتن نباید آب گرفت.بدتر میشه.ولی منم کله ام رو آوردم بیرون.یه نگاه عاقل اندر سفیه کردم و دوباره برگشتم تو آب رو گرفتم.هر کی هم رد میشد یه نگاه بهم مینداخت که آخی...طفلکی...بیچاره مامان باباش :))
خلاصه بعد 20 دقیقه،وقتی دستام از سرما کبود شده بود،دقیقا اندازه ی رد شدن یک نفر برف ها آب شده بود و تمام برف های دور و برشم لییییییییز.آب روشون خورده بود و شده بود عینهو زمین پاتیناژ.زود همه چی رو جمع کردم و فلنگ رو بستم.سر خیابون رسیده بودم که یه صدای مهیب اومد.دقیقا لحظه ای که برگشتم،جلوی خونه مون یه آقایی رو دیدم که نمی دونم چرا دو تا پاهاش و دو تا دستاش و کیفش بالا بود،گلاب به روتون اونجاش رو زمین :دی
منم زودی انگار که هیچی ندیدم سوت زنان دور شدم و تو دلم گفتم،من اگه جای تو بودم،به اون بی شعوری که اینجا رو آب گرفته هرچی از دهنم در میومد می گفتم.حلالت.هرچی دلت میخواد بگو :دی