سرکار بودم چند روزی.از اول هفته رفتم یه داروخانه و قرار بود به عنوان صندوقدار کار کنم.با حقوق کم و بدون هیچ گونه مزایا٬ با یه رییس بداخلاق.بعد از ۳-۲ روز٬ افتادم دنبال یه کار دیگه و به هرجایی که عقلم قد می داد سر زدم که کار میخوام.حالا اگه کار بهتر پیدا شد که هیچ٬ اگه نشد و مجبور شدم توی همین داروخانه با رییس بداخلاق و آدم های خوبش بمونم٬ خدا به خودم و اخلاقم رحم کنه. آخه نمی فهمید که من چقدر جلوی خودم رو گرفتم که نزنم این رییس داروخانه رو پهنش کنم رو زمین.یا لا اقل کم ِ کمش٬ با لگد برم تو دهنش!

حالا من منتطرم و خدا خدا می کنم که این یکی کارها جور بشه.چون اگه نشه٬ آدمی نیستم که جا بزنم و داروخانه رو خواهم رفت و یهو دیدی یه بار بالاخره با ارنج زدم تو شیکمش و وقتی دولا شد با زانو گذاشتم تو دهنش :دی

ولی حتی اگه بیام بیرون هم دلم واسه همین یه هفته بودن با ۴-۳ تا ار آدم های اونجا تنگ میشه :)

یه بدی داروخانه، ساعت کاریش بود.من ساعت ۱ از خونه می رفتم بیرون.۲:۳۰ تا ۱۰ اونجا بودم.نزدیک ۱۱ می رسیدم خونه.تا شام و استراحت و اینا٬ میشد ۱۲:۳۰.می خوابیدم و صبح ۱۰ پا می شدم.تا تکون بخورم شده بود ۱۲ و باید ناهار می خوردم و می رفتم.یعنی به هیچ کار دیگه ای نمی رسم اگه بخوام بمونم همین جا.

ولی یه خوبی که داشت این بود که نزدیک تجریش بود.پیاده ۱۰ دقیقه راه بود.این دو روز آخر برنامه م رو جوری تنظیم کرده بودم که یه خرده زودتر از خونه در میومدم.می رفتم امامزده صالح نمازم رو می خوندم.شب هم که میومدم بیرون٬ می رفتم دوباره اونحا و نمازم رو می خوندم.زیاد اهل زیارت نیستم.اما عاشق جاهاییم که مردم میان واسه اینکه از خود ِ بدشون دور بشن.دوست دارم فقط توی اون محیط بشینم و غرق بشم توی فکرهام :)

پ.ن : شما اما دعا کنید که هر چی خوبه بشه...

پ.ن ۲ : فعلا همین...